In het archief van Janny Leenders vonden wij volgend artikel in de Nieuwsbrief Betondorp van september 2010, dat we hier volledig overnemen.
Is u Betondorper? Ja, goddank!
Gerda werd in 1927 in de Indische Buurt geboren. Ze groeide daar ook op. Ze trouwde en toen haar eerste dochter werd geboren was dit een, zoals we nu zeggen, een meervoudig gehandicapt kind. Toen ze zwanger was van haar tweede kind stierf een oom die in de Weidestraat woonde. Maatschappelijk werk heeft er toen voor gezorgd dat zij van het bovenhuis in de Indische Buurt naar de Weidestraat kon verhuizen.
Twee maanden later werd in het voorjaar van 1960 haar tweede dochter in Betondorp geboren. Denk niet dat ze er erg op vooruit ging qua ruimte. Het huis was klein. Ze woonde met haar man Jan, haar 2 dochters en haar moeder in een 3 kamerwoning zonder douche. Wel woonde ze voor het eerst in een huis met een tuin, beneden. Haar gehandicapte dochter kon ze, als het mooi weer was, heerlijk in de tuin zetten in haar stoel.
Ze woonde naast Nel Cruijff. Als Nel visite had (en dat gebeurde nogal vaak) dan kwam Johan bij haar tv kijken. Hij was toen zo’n 13 jaar en speelde al in het jeugdelftal van Ajax. Ome Henk, de tweede man van Nel was terreinknecht bij Ajax en zo zat Jan op zondag altijd gratis bij Ajax. Het was z’n lust en z’n leven.
Haar moeder vond het maar niets in Betondorp: veel te rustig. Maar Gerda zelf vond het fijn. Ze had hier meer contact met andere bewoners. In de Indische Buurt waar ze geboren en getogen was, had ze het moeilijk na de geboorte van haar dochter. Buren en andere bekenden uit de buurt, die ze al haar hele leven kende, meden haar na de geboorte van haar dochter. Ze wisten niet hoe ze daarmee om moesten gaan. In Betondorp kende niemand haar en niemand had moeite met haar situatie. Het dorpse karakter trok haar. Iedereen groette elkaar en dat gebeurt zelfs nu nog. Regelmatig wandelde ze richting de Bijlmer. Alles was toen nog weiland.
In 1973 verhuisde Gerda naar de Landbouwstraat. Het huis was wel groter en had een kleine douche. Dus haar groter wordende gehandicapte dochter werd nog steeds met de hand gewassen. Uiteindelijk kwam de douche er. Eén van de kleine slaapkamers werd verbouwd tot doucheruimte met brancard. Haar dochter is 33 jaar geworden en werd haar hele leven door haar ouders en oma verzorgd.
Betondorp zelf was in die tijd een buurt met heel veel kinderen, ondanks het feit dat de huizen eigenlijk klein waren. Er was een school aan de Huismanhof, het Zuivelplein en aan de Zaaiersweg. Dat is de school die er nu ook nog is. Ook was er op de Zaaiersweg, achter het Huismanshof nog een kleuterschool. Er waren heel veel winkels. In ieder hoekhuis, waar nu mensen wonen, zat een winkel. Er waren wel 2 a 3 groentewinkels, een paar slagerijen en bakkers, een echte drogisterij, een strijkerij, een schoenenwinkel, een sigarenwinkel, een bonthandel en een ijzerwarenzaak waar je nog losse spijkers en schroeven kon kopen. Er was zelfs een radio- en tv-winkel, die uiteindelijk redelijk snel failliet ging. Op de Brink zat onder andere De Gruyter, een kledingzaak en natuurlijk het postkantoor.
Gerda is nu 83 jaar en woont dit jaar al 50 jaar in Betondorp. Haar man is zo’n 15 jaar geleden overleden, vlak na het overlijden van hun eerste dochter. Maar nu kent ze Tom. Hij woont ook in Betondorp, is 87 jaar en ze kunnen het goed met elkaar vinden. Als het mooi weer is gaan ze soms met hun scootmobiel naar de Intratuin of de boerenmarkt in park Frankendael. Of ze zitten in de tuin te praten. ’s Middags zitten ze vaak te puzzelen of spelen ze een spelletje Scrabble. Waarbij Gerda eigenlijk altijd wint. Waarvan acte.