Categorie: Nieuws en interviews

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Interview met Maartje van Dijk

Ik ontmoet Maartje bij De Avonden. Maartje is geboren in 1972 in ´s-Hertogenbosch. Als Maartje nog maar 1 jaar oud is, verhuist ze met haar ouders naar een nieuwbouwwijk in Boxtel. Haar vader is antiekrestaurateur, zijn bedrijf is gevestigd in een oude melkfabriek. Het zijn de jaren zeventig en tachtig. Maartje zit vaak in opzichterhokje bovenin de fabriek, van waaruit ze alles kan overzien. Beneden is een soort uitdragerij gevestigd: oude auto’s, hele kerkinterieuren. Er scharrelt wat personeel rond. Het is heel fijn om in de ruimte rond te lopen. Soms vindt ze een dode vleermuis. Die doet ze dan in een potje. Verder liggen er potloden en schildersspullen. Maartje mag borden maken voor vader. Het is een fijne jeugd die Maartje met haar beide ouders doormaakt, zij wonen nog altijd in Boxtel.

Boxtel-Eindhoven-Utrecht-Amsterdam

Na de HAVO in Boxtel gaat Maartje naar het VWO in Eindhoven. In 1991 gaat ze studeren in Utrecht; ze kiest voor de studie kunstgeschiedenis. Welhaast een logisch vervolg op het omgaan met kunstvoorwerpen uit het verleden. Tijdens een zomervakantie ontmoet ze een jongen die in Den Haag studeert en woont, ze worden verliefd. In de daaropvolgende jaren pendelt Maartje met haar OV-jaarkaart tussen Utrecht en Den Haag. Tegen het einde van haar studie zetten Maartje en haar vriend een grote stap; ze kopen hun eerste woning in Amsterdam Oud-West.

Afstuderen

Het is tevens de periode dat Maartje moet afstuderen. Zij doet dat door met een aantal studenten onder leiding van een bezielende docente een tentoonstelling in te richten in het Utrechtse museum Catharijnenconvent genaamd ‘Leven na de dood’. Gedenken in de late Middeleeuwen, een tentoonstelling die het maar liefst tot 2020 uit weet te houden. Maartje houdt zich voor de tentoonstelling bezig met de Middeleeuwse broederschappen en gildes: hoe laten zij zich ter herdenking in kerken afbeelden? Maartje gebruikt vooral materiaal uit de Zuidelijke Nederlanden, omdat er in de Noordelijke Nederlanden na de protestantse beeldenstormen in de zestiende eeuw weinig meer over is gebleven.

Het afstuderen is een heerlijke creatieve tijd, na het afronden van de afstudeerscriptie is Maartje klaar voor de arbeidsmarkt. Het valt nog niet mee om een passende baan te vinden. Na enige omzwervingen wordt Maartje in 1997 medewerker van het Anne Frankhuis en is dat vandaag de dag nog.

Watergraafsmeer

In 2002 wordt haar dochter Lara geboren en in 2005 haar zoon Mats, in dat laatste jaar verhuist het gezin naar de Watergraafsmeer en betrekt een oud winkelpand in de Wakkerstraat dat eigenhandig wordt omgetoverd tot woonruimte. In de loop der jaren passeren allerlei creatieve bezigheden de revue; zo studeert Maartje drie jaar voor goudsmid en ze opent webwinkel Juffrouw Stip, een onderneming waarmee ze creatieve knutselpakketjes voor kinderen verkoopt. Het is een komen en gaan van ouders en kinderen aan de huisdeur in Oud Watergraafsmeer.

Betondorp

In 2018 verhuist Maartje met haar kinderen naar Betondorp, de relatie met de vader van kinderen is spijtig genoeg op de klippen gelopen. Maartje is dolgelukkig dat het gelukt is om de bovenwoning in de Veeteeltstraat te bemachtigen waar ze haar oog op had laten vallen. Zij voelt zich meteen thuis in de buurt. Het is met name het dorpse karakter van Betondorp dat haar aanstaat. Zo wordt ze bijvoorbeeld op een heel warme manier door de buurvrouw welkom geheten. Betondorp voelt voor Maartje als een warm bad; Amsterdam is steeds drukker geworden, maar hier is nog rust. Ze leert snel mensen kennen en doet mee met de Zuiveltuin, waar ze haar eigen moestuintje heeft. En de architectuur van Betondorp was voor de kunsthistorica een openbaring. Meer en meer verdiepte ze zich in de culturele, architectonische en sociale geschiedenis van de wijk. De vaardigheden die ze in haar studie tot in de puntjes had verfijnd kwamen hierbij goed van pas; van brononderzoek en interviews tot gewoon een praatje met bewoners in de buurt; haar enthousiasme voor het uitzoeken van de culturele geschiedenis van de buurt werd aangewakkerd. Zo ontstonden de eerste gedachten om anderen er middels rondleidingen over te gaan vertellen.

Rondleidingen

Maartje weet nog goed hoe ze met Eugene en Naomi van Betondorp Live! in aanraking kwam. Die hadden bij de renovatie van de Brink alle overgebleven roosjes in hun tuin gezet. Iedereen die dat wilde mocht er een komen ophalen. Zo ook Maartje, die de stoute schoenen aantrok en vroeg of er wellicht behoefte in de buurt zou zijn aan begeleide rondwandelingen door Betondorp, tijdens de Brink op Zaterdag of bij andere evenementen. Haar idee viel in goede aarde en zo werden de eerste rondleidingen gekoppeld aan het marktje, te beginnen in 2020. Al vrij snel na de start gooide COVID-19 roet in het eten, maar sinds de beperkingen begin dit jaar (2022) zijn opgeheven verzorgde Maartje al meer dan 15 wandelingen met grote of kleinere groepen. Ze wordt vooral gevonden via het internet door mensen met belangstelling voor de architectuur en de geschiedenis van Betondorp. De wandeling kent in principe een vaste opbouw en kost 13,50 euro voor anderhalf uur.

Maartje: ‘Het is heel dankbaar om rondleidingen te geven. De wandeling betekent veel voor mensen,  bijvoorbeeld (oud-)inwoners die hier ooit geboren zijn. En het mooiste is: je krijgt veel verhalen terug, ook van mensen die al heel lang in Betondorp wonen.’ 

Publicatie van een boek

Maartje is inmiddels zo’n kenner geworden van de geschiedenis van Betondorp, dat ze de start heeft gemaakt met het schrijven van een boek over de wijk. In haar boek wil ze een breed publiek vertellen over de prachtige geschiedenis van Betondorp; van de socialistische uitgangspunten en de ligging buiten de stad, tot de betonbouw en de architecten. Het boek moet in 2024 bij het 100-jarig bestaan van Betondorp verschijnen.

Wij wensen Maartje heel veel succes bij het organiseren van wandelingen en we zien uit naar het lezen van het boek over Betondorp, 

Graag wijzen we ook op de websites van Maartje: 

Studio Maartje van Dijk – linoleumsneden & rondleidingen

Rondleidingen Betondorp – Startpagina | Facebook

Maartje van Dijk | Facebook

Rogier Schravendeel

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Patatkraam zonder stroom

Het was een hele consternatie vanmiddag op de Brink. De rijdende patatwinkel zat zonder stroom. Toen ik het plein verliet was men al uren bezig de electrische aansluiting in de openbare ruimte weer te laten functioneren, maar was dit nog niet gelukt. Tientallen Betondorpers moesten ditmaal hun patatbehoefte bedwingen bij gebrek aan kokend frituurvet. Is dit nog goedgekomen later op de middag?

Wordt ongetwijfeld vervolgd. Zie ook Betondorp Live!…

Categorieën
Interviews Nieuws en interviews

Interview met Greg Sarton

De zaterdagochtend verloopt voortdurend anders dan verwacht en ik besluit even langs te gaan bij Sarton Records op de Brink, mijn favoriete platen- en vooral CD-zaak in Amsterdam Oost. Het is tegen elf uur en de huurder van de ruimte van de voormalige A-Markt staat zijn gevel te boenen alvorens de winkel open gaat. Dat is voor mij een prettig ouderwets gezicht. Ik besluit te vragen of ik Greg Sarton mag interviewen. Dat mag.

“Greg, hoe lang zit je hier nu al? en hoe lang hoop je nog te blijven?”

Ik ben hier gekomen tegen de zomer van 2019, dus al bijna weer 3 en een half jaar. Ik zit natuurlijk in het leeggekomen pand van de A-markt en er wordt nog steeds veel moeite gedaan om hier een nieuwe supermarkt te krijgen. Regelmatig komen mensen de ruimte schouwen. Als er een nieuwe supermarkt komt, ga ik weer weg. Dat is de afspraak die we gemaakt hebben.

“Nou, ik moet het nog zien of er hier ooit nog weer een supermarkt in komt. Bovendien, er is toch al weer een klein supermarktje opgedoken in Betondorp? Hoe dan ook, hoe kwam je er zo bij om deze winkel in Betondorp te starten?”

Nou, ik woonde in Jeruzalem, vlakbij in de Watergraafsmeer, en ik had op dat moment een fietsenverhuur- en fietsenverkoopruimte op de Linnausstraat, naast de FEBO. Daarnaast deed ik altijd platenbeurzen en toen die ruimte vrij kwam dacht ik, waarom zal ik het niet proberen? Met mijn handel heb je meer aan een grote ruimte buiten het centrum dan een kleine in het centrum.

“Je hebt inderdaad een bijzondere collectie. Ik kom zelf altijd voor de CD’s voor 2 euro. Dat is geen prijs en er zit heel vaak wat voor me tussen.”

Ja, het is een karakteristieke combinatie van goedkope CD’s en mooie tweedehandsplaten voor bijvoorbeeld een euro of zeven en half. Mensen willen toch iets in handen hebben, niet alleen maar digitaal.

“Heb je er niet aan gedacht om niet in een winkel te gaan zitten maar alles digitaal te doen?”

[Lacht] Je hebt dan gelijk met verzendkosten te maken. De mensen fietsen nu graag om, om hier langs te komen. En ik ben ook nog verbonden met de platenbeurzenwereld trouwens.

“Kom je uit Amsterdam?”

Nee, ik ben in 1974 in Amersfoort geboren. Ik kwam in 1995 naar Amsterdam. Dat had te maken met het feit dat hier de bands waren, de podiums, de optredens. Ik wilde naar de poppodia en daar werken. Tegenwoordig woon ik in Tuindorp Oostzaan.

“Wat is de zeldzaamste plaat die je ooit verkocht heb?”

Nou, wat nu in ieder geval heel gewild is, is oude ProgRock. Een oude en goede plaat van King Crimson. Hele oude reggae. Eerste persingen. Ik zal eens even kijken wat ik hier allemaal heb. Kijk, een zeldzame plaat van de Birthday Party bijvoorbeeld.

“Hé, laat eens kijken, daar was ik vroeger helemaal bezeten van…”

En dit is ook leuk, een witte plaat van Fleetwood Mac…

De tijd tikte voort en zo schaftte ik uiteindelijk 5 voor mij onbekende CD’s met Americana aan, waar ik nu naar zit te luisteren. En ik schrijf een stukje. Het was een mooie ochtend en ik raad iedereen aan eens een keertje bij Greg te gaan kijken. Er is echt voor iedereen wel iets te vinden…

Rogier Schravendeel

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Andy Knijpinga treedt toe tot team website Betondorp100

Andy staat voor verbinding in de buurt

Tot mijn grote vreugde is Andy Knijpinga toegetreden tot de kerngroep van deze website. Andy woont in Betondorp in de Veeteeltstraat en is via Stichting Maatwerk actief in de buurt. Ook is Andy actief met zijn eigen Partij van de Dialoog. Ik verheug me op de samenwerking met Andy.

Rogier Schravendeel

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Natuurwandeling

Op zaterdag 8 oktober 2022 organiseert Sabine weer een natuurwandeling. Start is om 10.30 uur in de Zuiveltuin.

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Fotowedstrijd

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Buurtbivak

Categorieën
Geen categorie Interviews Nieuws en interviews

Interview met Frank Stork

Door Rogier Schravendeel

Op 23 september 2022 ontmoet ik Frank Stork in de ruimte van Stichting Veerkrachtig Betondorp. Hij is bezig etenswaren te sorteren. Later op de dag zal hij bij een aantal mensen ook daadwerkelijk eten langs gaan brengen. Ik stel hem een aantal vragen.

Hallo Frank, leuk dat ik je mag interviewen. Wil je vertellen waar en wanneer je geboren bent en hoe je jeugd was?

Ja dat is goed. Ik ben geboren op 28 november 1958 aan de Bredeweg in Oud-Watergraafsmeer. Het was een erg gezellig buurtje. Mijn ouders hadden een vriendenclubje dat nog uit de oorlog stamde, “de kliek” heette dat. Dat zat zo: mijn vader werkte bij de Nederlandse bank, iemand anders weer bij de belastingen en samen distribueerden ze eten onder de armen van de buurt. Mijn hele jeugd gingen wij om met “de kliek”. Op zondag en één of twee keer per week gingen we op bezoek bij tante Rietje, oom Jan en hoe ze allemaal maar heetten. Ik had een heel stel oom en tantes om me heen die op me letten.

Was je enig kind?

Nee, ik was de jongste. Ik had nog twee broers en een zus. Mijn oudste broer is in de oorlog geboren. Ik ging naar de Hogewegschool. Daar zit nu de Frankendaalschool. Mijn moeder speelde daar elk jaar Zwarte Piet. Daar had ik niets van in de gaten. Ze zei dan dat ze even bij een of andere oom of tante langsging, verkleedde zich snel en was dan Zwarte Piet. Later werd ze afgeschminkt en dan kwam ze weer terug van tante of oom. En ik had het allemaal totaal niet door.

Emmakerk, nu De Bron

We zaten bij de [Nederlands-Hervormde, red.] Emmakerk, tegenwoordig De Bron. Daar probeerden we als kinderen natuurlijk op alle mogelijke manieren onderuit te komen.

Vroeger stopte ik op zondag mijn dubbeltje onderweg vaak in de snoepautomaat. Deden jullie ook dat soort dingen?

Ja, wij probeerden het dubbeltje te wisselen. Dan kon je toch iets in het zakje toen, en de rest gooiden we ook in de snoepautomaat, de kauwgomballenautomaat op de Hogeweg.

Ging je ook naar verenigingen? Deed je aan sport?

Ja, er werd heel wat afgesport. Op vrijdag hadden we ijshockey, op zaterdag honkbal en op zondag ging je zelf voetballen of ging je naar Ajax. En in de Jaap Edenhal was een grote concertzaal. Daar kwamen internationaal beroemde sterren, zoals Status Quo, Lionel Richie & the Commodores, en zelfs Bob Marley.

Na de lagere school ging ik naar de HAVO op de Nobelweg. Maar ik heb nooit het diploma behaald. Ik ging al vroeg werken, bij de Makro op de Spaklerweg, op de afdeling boekhouding. Dat ging goed. Af en toe deed ik een cursus. Ik had een goed leven. Onder de Koningskerk zat in die tijd een discotheek, die min of meer van de kerk uitging. Daar gingen we dan woensdagavond, vrijdagavond en zaterdagavond naar toe. Op mijn 24e trouwde ik. We gingen toen op de Middenweg wonen.

Speelde het geloof bij jullie thuis een belangrijke rol?

Nou, ik weet nog wel dat mijn oudste broer verkering had met een meisje dat katholiek was. Dat moest hij uitmaken van mijn ouders. Maar verder speelde het geloof niet zo’n grote rol. Mijn vader ging al niet meer naar de kerk. Mijn moeder wel. Ze zat ook bij het Rehobothkoor.

Wat grappig, daar heb ik zelf ook nog op gezeten.

Mijn moeder was ook de allereerste vrijwilliger bij Tabitha, aan de Van ’t Hofflaan. Dan ging ze met die oudjes zingen. Later werd ze kinds en toen kwam ze zelf in Tabitha terecht. Ze had altijd aangegeven dat, mocht er iets met haar gebeuren, dat ze dan naar Tabitha wilde. We hebben dat toen voor haar kunnen regelen. Ze overleed ca. 2010. Mijn vader was al in 2007 overleden.

Na de Makro kreeg ik via mijn vader een zogenaamde ´jongerenbaan´ bij de Nederlandse Bank. Ik leefde een gewoon leven. Ik heb drie kinderen en ben twee keer gescheiden. In 2008 overkwam mij iets totaal onverwachts. Toen ik Tabitha verliet, waar ik net mijn moeder bezocht had en in de Cliëntenraad zat, kreeg ik een hartstilstand. Ik schijn op straat gevonden te zijn door een mannetje van Tabitha die altijd een sigaretje van me kreeg. Ik heb drie dagen in coma gelegen.

Wat een heftig verhaal. Gelukkig heb je het allemaal overleefd. Heb je er iets aan overgehouden?

Ik ben zelf wakker geworden uit mijn coma, en nog wel op de verjaardag van twee grootvaders van me, 15 juni. Ik was hele stukken uit mijn geheugen voorgoed kwijt. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben toen afgekeurd. Uiteindelijk bleek het een bloedpropje te zijn geweest dat de boel verstopt had. Maar mijn leven lag wel helemaal overhoop. Daar ga je dan weer wat van maken.

Ik woon nu inmiddels op het Archimedesplantsoen en ik heb drie kinderen waar ik apetrots op ben. Twee werken er in de zorg en eentje is loodgieter. En ik ben actief geraakt in de Ouderen Advies Raad van Amsterdam Oost. Op een gegeven moment kwam het Stadsdeel er achter dat veel sociaal werk was weggevallen in de buurt en dat er sprake was van stille armoede. Mensen die wel de huur en gas en licht weten te betalen, maar thuis op een houtje bijten, dan hebben ze gewoon honger. Betondorp werd toen een focuswijk. Dat gaat zo ongeveer over de laatste tien jaar.

De Avonden

Nou kom ik nogal graag in De Avonden en toen ik ook via de Ouderen Advies Raad Oost steeds vaker hoorde van die stille armoede wilde ik graag helpen daar iets aan te doen. Organisaties kwamen in de coronatijd vaak bedelen bij De Avonden om eten om iets aan die stille armoede te doen. En zo ben ik Betondorp zo’n beetje ingerold. Ik besloot me bij Carleen de Lange aan te melden van Stichting Veerkrachtig Betondorp. Via de stichting help ik de mensen in Betondorp drie keer per week aan boodschappen en andere ondersteuning als dat nodig is. En als de mensen met een glimlach de deur uit gaan, maakt mij dat ook blij.

Kun je nog even iets vertellen over de Ouderen Advies Raad?

Ja, wij komen één keer in de maand op de eerste donderdag van de maand bij elkaar in het Stadsdeelkantoor aan het Oranje-Vrijstaatplein. Het is nogal een gemengd gezelschap en we hebben het over van alles en nog wat, maar dus met de focus op de mensen van 50 jaar en ouder. Er is ook een website waar je op kunt kijken. Daar staat trouwens ook het Grand Café Genieten op, dat ik jaren lang in een ruimte aan de voorkant van het Stadsdeelkantoor open mocht houden en waar ik ook veel mensen advies kon geven. Helaas is dat met de coronatijd gesloten geraakt en het zal niet meer open gaan, want het wordt nu door de ambtenaren gebruikt. De mensen vinden het vreselijk, maar het is nu eenmaal zo.

Frank, wil je nog een laatste woord zeggen aan de mensen van Betondorp?

De mensen moeten een beetje lief zijn voor elkaar. Laten we elkaar heel veel ondersteunen en samenwerken. Het is beter een langere tafel te maken dan een muur te bouwen. Armoede is vaak buiten de schuld van mensen. Help elkaar als je kan.

Frank, heel hartelijk dank je goede woorden en voor dit interview!

Categorieën
Interviews Nieuws en interviews

Interview met Cor Rijlaarsdam

Ik kom Cor tegen in de Elthetokerk in de Javastraat. Hij blijkt uit Betondorp afkomstig en we gaan buiten op een bankje zitten. Cor gooit mijn koffie om en maakt de bank schoon. Ik krijg een nieuwe koffie van hem en we beginnen het interview.

Cor maakt bank schoon

Cor, je hebt wel een hele bijzonder achternaam. Wat betekent die eigenlijk?

Ja, vroeger had ik er een eigen verklaring voor. Er zou dan ergens een dam, een ondiepte in een water zijn, waar je met je laarzen doorheen moest waden. Er was een dorpje in de buurt en daar zat dan weer een schoenmaker in, etc. Maar mijn zus die heeft het in Leiden uitgezocht; ze komt aan de balie en de man is na vijf minuten al terug met een lijvige scriptie in zijn hand. Het bleek dat iemand op die naam gepromoveerd was. Ergens nabij Zoetermeer was er een polder en als je van de polder in de boezemvaart er omheen moest komen met een boot, dan was er geen sluisje, maar er was een soort hefboomconstructie gemaakt en dan kon je ‘gereguleerd’ over de dam. Dat ‘gereguleerd over de dam’ veranderde op den duur in rijlaarsdam. Die naam raakte verspreid. Er zijn nog een paar boeren in Ouderkerk, Vinkeveen en Abcou die die naam nog dragen. Wat ik jammer vind is dat mijn voorouders ooit een keer naar de stad zijn getrokken.

Waar en wanneer ben je geboren, Cor?

Puch

In 1951 in het Burgerziekenhuis. Mijn ouders woonden toen in de Meerhuizenstraat in de Rivierenbuurt. In 1959 verhuisden we naar Betondorp, want de woning aan de Rivierenbuurt begon te klein te worden voor het gezin. Ik heb een jongere en een oudere zus. We woonden in de Tuinbouwstraat 120; dat is nu Tuinbouwstraat 164. Ik zat op de Watergraafsmeerschool op de Huismanshof. Ik vond school nooit leuk want ik had geen zin in leren. We hadden altijd wel een hoop lol samen. Na de lagere school ging ik naar het Van der Waalslyceum aan de Mauritskade. Mijn oudste zus ging naar het gymnasium.

Heb je die school wel afgemaakt?

Nee, die school heb ik inderdaad niet afgemaakt. Later heb ik wel de avond-HAVO gedaan. Maar toen interesseerde het mij niet. Het was de hippietijd, en ik had lang haar en een puch. Ik zat in die tijd ook bij de Socialistische Jeugd. We blowden en we gingen naar Paradiso. In 1972 ben ik toen naar de Sociale Academie gegaan, Karthuizer, in de Jordaan. Maar toen werd ik opeens heel erg ziek. Ik had chronische agressieve hepatitis. Ik kreeg koorts en hield niets meer binnen. Op een gegeven moment woog ik nog maar 56 kilo. Ik kwam weer een paar keer in het Burgerziekenhuis terecht.

Wat is chronische agressieve hepatitis eigenlijk? Ik had er nog nooit van gehoord. Hoe kom je daaraan?

Ja, ik heb wel eens gezegd dat het in die hippietijd uit India is gekomen. Laten we het daar maar op houden. Ik had dus die ziekte en kon niet zoveel. In 1974 ging ik bij de Cosmos werken. Eerst zat ik bij de Cosmic Paper. Dat was een krantje van Paradiso [Paradiso opende onder de naam Cosmic Relax Centre, red.]. Later werkte ik in de sauna. Ik viel ook overal in, de bibliotheek, het restaurant. Nog later werd ik schoonmaker. Uiteindelijk werd ik vanwege mijn ziekte in 1978 volledig afgekeurd. Daarna ging ik vrijwilligerswerk doen. Maar in 1977 ben ik dus moslim geworden. Dat kwam zo. In de Kosmos kwam ik zo’n beetje alle religies tegen, en ik heb dat onderzocht. Ik kwam in contact met de eenheid van God. Voordat ik me bekeerde heb ik ook een tijdje bij de Christengemeenschep gezeten, maar ik kon gewoon niets met die Drieëenheid.

Dus je hebt de islamitische geloofsbelijdenis afgelegd. Hoe kwam dat allemaal zo tot stand?

Ja, de getuigenis is: Ik getuig dat er geen God is dan Allah en Mohammed is zijn dienaar en boodschapper. [Cor spreekt de uitspraak ook in het Arabisch uit]. Dat zat zo. Er zaten twee Belgen in die Cosmos die naar Amerika waren gegaan en moslim waren geworden. Eentje kwam terug naar Amsterdam en daar ging ik mee om. God is de onderhouder van het licht van hemel en aarde. En in het huis van de gelovige is het licht. Dat staat ook in de Koran. Er ik ervoer dat licht dus in het huis van die Belg. Ik lig om half twaalf ’s nachts in mijn ben en ik zeg tegen mijn toenmalige Franse vriendin: Ik moet naar het licht. En diezelfde dag nog ben ik moslim geworden.

Ik heb in de Kosmostijd heel veel zoekende mensen gezien, die niet de consequenties van een godsdienst voor hun ego wilden aanvaarden. Voor mij zijn die consequenties de vijf zuilen van de islam.

Ben je ook op Haj geweest?

Ik ben in de jaren tachtig vier keer op Haj geweest en ben ook een keer een langere tijd in Saudi Arabië gebleven. Mijn islamitische naam is Abdulhaj, dat is Dienaar van de levende God. Ik zat in die tijd ook in Syrië, Jordanië etc. Mijn geestelijk leider in 1980 was Sheikh Nazim; ik zat toen in Syrië. Ik was in die tijd ook nog erg met politiek bezig, dat kwam nog vanuit mijn Socialistische Jeugd-periode denk ik, maar mijn geestelijk leider zei dat ik me niet met die politieke zaken moest bezighouden, hij zei dat ik wel met die aardse zaken bezig kon blijven, “but I can bring to the heavenly station.” In juni 1981 werd het steeds heter in Damascus en mijn ziekte begon weer op te spelen. Het eerste boek van Sheikh Nazim was gedrukt in Konya [Turkije, geestelijk centrum van mystieke islam/zij vinden dit enige vorm van islam] en ik ben toen met 25 exemplaren in het Engels terug naar Nederland gegaan. Het boek is toen verspreid via de Federation of Muslim Organisations in the Netherlands. Die zaten in Scheveningen.

Is dat ook die groep van de vroege vertaling van de Koran in het Nederlands?

(Lacht). Nee joh, dat is die van de Ahmadyia.

We verdiepen ons in geestelijke zaken en Cor vertelt dat hij heel erg blij is met zijn hoofddeksel, dat hij in Syrië speciaal heeft laten maken. We zitten inmiddels op een bankje op het Javaplein. Ik heb honger en Cor haalt zijn broodje uit het cellofaan en we delen dat. Het is een buitengewoon interessant gesprek en ik heb nog vele vragen.

[…] Hier breekt het interview af omdat ik door moet voor een ander interview met Frank Stork in Betondorp. Wordt vervolgd.

Categorieën
Nieuws Nieuws en interviews

Andy staat op straat

Andy Knijpinga van Stichting Maatwerk, over wie wij onlangs nog positief schreven, is op straat gezet en komt zijn locatie in de school op het Zuivelplein niet meer in. Niet helemaal duidelijk is wat de oorzaak daarvan is. In ieder geval is het gebouw voor hem gesloten en gebiedsmakelaar Fred Scheepmaker heeft hem verzocht geen pogingen meer te doen de ruimte, die hem door de vorige Stadsdeelvoorzitter Maarten Poorter was toebedeeld, te bezetten. Sterker nog, hem is vanwege het Stadsdeel dringend verzocht geen pogingen meer te doen om contact met dhr. Mahroui van Al Maarif te zoeken om de oude ruimte terug te krijgen, die nu vermoedelijk door deze Stichting gebruikt wordt.

Wij kunnen niet precies beoordelen wat de reden is geweest dat Andy niet meer toegelaten wordt door Al Maarif, maar het dringend verzoek van Fred Scheepmaker doet ons denken aan het dringend verzoek aan onszelf om niet door te gaan met de activiteiten ter voorbereiding van de viering van 100 jaar Betondorp, waaronder deze site. Wij hebben dit verzoek destijds in de wind geslagen. Wat het Stadsdeel betreft zijn we illegaal bezig. We hopen er maar het beste van. We leven tenslotte niet in een politiestaat. Voor Andy is de situatie een stuk lastiger omdat hij nu zijn ruimte daadwerkelijk kwijt blijkt te zijn. We zijn benieuwd naar de afspraken die hieraan ten grondslag liggen.

Tenslotte zagen we Andy vanmiddag bij De Avonden. Hij liet trots de trofee zien die hij had ontwikkeld ter bevordering van verbinding in Betondorp. We vinden Andy een fijne man en hopen nog veel van hem te horen. De kwestie rond zijn ontruiming fascineert ons en vooralsnog vragen we ons af of iemand die een ruimte ten gebruike heeft gekregen zo maar op straat gezet kan worden. ‘Ja, in Betondorp kan alles,’ horen we iemand zeggen. Maar het is de vraag of dit nu nog heel lang zo door moet gaan.